Coleccións dixitais
Unha vez dixitalizados ofrecemos, entre outros, documentos de audio, fotografías e debuxos seleccionados de grande utilidade para os profesionais e estudosos, e tamén dun grande atractivo para todos os amantes das artes escénicas.
O largo centenar de estampas sonoras aquí recollidas queren homenaxear as magníficas xeracións de actores que, desde os anos sesenta e ata entrados os oitenta, poboaron os nosos escenarios (María Guerrero, comedia, español, zarzuela, Corral de Almagro…).
Iso é posible grazas a que nos fondos do CDT se conservou, entre outros moitísimos fragmentos de memoria escénica, o rexistro sonoro de preto de duascentas representacións do mellor teatro e máis de mil voces de actores, que son unha parte substantiva da historia da nosa escena e da dos seus profesionais. En efecto, pretende ser o comezo dunha gran fonoteca do teatro español, convertida non só en arca de emocións para os afeccionados ou en magnífica ferramenta para o ensino da nosa lingua, senón sobre todo nun gran patrimonio para incipientes actores, ou para outros profesionais, que poderán desfrutar e sacar proveito dunha magnífica cátedra de interpretación.
Multitude de revistas e prensa diaria do século XX fixeron convivir nas súas páxinas a precisión das fotografías co trazo áxil do caricaturista. De todo iso é magnífica proba a selección de caricaturas presentadas nesta colección que acolle un período da nosa historia (1939-1965) marcado pola penuria, pero tamén polo enxeño e o humor salvadores. Os caricaturistas daquela, xunto cos críticos ou os gaceteiro, integraron un universo compartido no que se mesturaban as miserias de moitos e a brillantez profesional de non poucos. Tanto algúns ben coñecidos (os Fresno, Ugalde, Bon...) como outros que non o eran tanto acudían a aquelas estreas tras as que exercitaban a súa arte en cafés próximos con sintética e envexada celeridade.
Máis tarde, o lector —ávido como poucas veces de noticias escénicas— podía ler ou non a crónica escénica, pero non deixaba de pousar os seus ollos sobre ese chispazo de humor e de intelixencia que lle ofrecían os Cronos, Dávila, del Arco, Ramón ou Asirio. Ese era o seu maior triunfo, sabedores de que ao desrealizar os famosos (a Jardiel, a Benavente, a Celia Gámez, a Rafael Rivelles ou a Lola Flores) baixábanos do seu olimpo, á altura real dos ollos do afeccionado.
Accións de documento
